Het verlangen naar de wal

Voorheen en meestal haakte het vermoeiende vasteland
zich in mij vast; de hoogbouw, weefsel van stadslichten, mensenzee –
tot ik in Sanfurd, Blauhûs, Earnewâld de eilandtaal leerde spreken.

Ik maak me van de kade los als een ijsvogel of ooievaar
die Tsjebbe of Eeltsje heet en onderzoek de hoogte van deze plas –
algauw ben ik de lineaalrechte oevers uit het oog verloren.

Evengoed meet ik met een sloep de wijdte van dit moeraswater,
drink ik gulzig mijn weerspiegelingen, wolken die voortvluchtig verdwijnen –
van de grondziekte genezen, het verlangen naar de wal uitgeroeid.

De straat waar ik ooit een broedplaats in stenen begon,
honkvaster dan de ganzen op hun nest, is zwijgende mist verworden –
nooit nog zal ik in een dorp of stad weer bij zinnen komen.